Paradijselijk...

Op 8 december zijn we een dag later dan gepland overgevaren van Paraparaumu Beach naar Kapiti Island, dit vanwege het slechte weer op de 7de. Die dag zijn we naar Wellington geweest waar we het Te Papa museum hebben bezocht wat verteld over de geschiedenis van Nieuw Zeeland op een leuke en interactieve manier. Op  zaterdagochtend 8 december stonden wij samen met dagjesmensen klaar om aan boord te gaan van het veerbootje dat nog op het land stond op een trailer.     

Een grote oversized tractor trok het hele gevaarte waar zo’n 30 mensen in zaten het strand op en achterwaarts de zee in. De overtocht duurde helaas maar 15 minuten en aangekomen op het eiland kregen we een welkomsttoespraak. Op het moment dat er uitleg werd gegeven over de vogelsoorten en de Weka, liep deze voorbij met haar jong. Nu lijken deze vogels op eerste blik op een Kiwi maar dan met korte snavel. Ze zien er schattig uit maar we weten inmiddels dat ze samen met de Kaka’s (soort papegaai) de criminelen zijn onder de vogels. De vogels weten hoe ze ritsen van rugzakken kunnen open krijgen en stelen menig lunchpakket.

 We hebben op Kapiti Island mooie wandelingen gemaakt maar ook behoorlijke klimpartijen gemaakt maar de vergezichten boven waren deze klimpartijen meer dan waard. Samen met een Duits gezin en een Deense vrouw zijn we met het veer naar het privé gedeelte van het eiland gebracht waar de Barrett en Clarke familie zorgt voor een gastvrij ontvangst en onderkomen in Cabins, lekkere eten en ‘s nachts een kiwispotting. Onze kiwispotting zullen we niet gauw vergeten want het is spannend om zo stil mogelijk in het donker op zoek te gaan naar deze icoon van Nieuw-Zeeland. Wij hadden het geluk een komisch bijna tekenfilmachtigevertoning mee te maken toen twee kiwi’s (de kleine bruin gespikkelde kiwi ca 30 cm hoog) elkaar achterna zaten. De ene had iets wat op een takje leek in zijn bek maar waarschijnlijk zal het een gekko geweest zijn. John had daarvoor als enige het geluk om  een kiwi voorbij te zien rennen maar omdat deze vogels erg snel zijn heb ik dat gemist.

De natuurpracht, het vogelgekwetter en de brutale Weka’s en Kaka’s hebben ons verblijf op Kapiti Island erg bijzonder gemaakt. Het was jammer om weer weg te moeten.

Maar eenmaal terug in het Motel op Paraparaumu Beach hebben we wel weer genoten van de luxe die ons kamer had want na een semi-primitief bush camp, slapen in een houten hutje (stapelbedden) en door het donker op zoek gaan naar het toilet gebouw was erg basic. We hebben wel van de houtskoolvuren en oven genoten en hebben een andere perspectief gekregen op hoe men zuinig kan zijn op onze natuur.

Nog even over de vogels, er is er één die we overal horen. “Lieve pap: ik heb het nagevraagd door de vogel na te fluiten en de kenners zijn er bijna zeker van dat het een Bell Bird betreft”. Deze vogel bezorgt John lachstuipen. Het lijkt zo meent John dat deze vogel een vertragingsknop of sluimerknop heeft. Hij begint met zijn fluitje, pauzeert en vervolgt dan pas zijn fluitje. Op de verschillende plaatsten waar we zijn geweest heeft hij andere snelheden: sluimer- vlot-vertraging…..

Na het weekend op maandagochtend zijn we vroeg op pad gegaan om de Ferry te nemen die van het Noorder naar het Zuider eiland vaart. De overtocht duurde iets meer dan drie uur en was erg mooi. Vooral de hoge bergen en de Sounds waar je doorheen vaart maakt indruk. Het weer was prima en bij aankomst zelfs heet. In Picton hebben we boodschappen gedaan omdat we zo’n 2,5 uur rijden van de dichtstbijzijnde winkel zouden logeren. Toen we in de bakkerij in Picton kwamen bleek dat de eigenaren Nederlanders zijn en dat ze roomboterkoek, oliebollen en appelflappen verkopen. We hebben het bij een Nederlands broodje gehouden en zijn met een lunch voor onderweg ons weg gaan vervolgen. De bijna 200 km rit is er een die met zekerheid long and  windy genoemd mag worden. Ik geef eerlijk toe dat ik de rit te bochtig en te spannend vond, zeker toen we een aantal tegenliggers kregen maar het is allemaal goed gegaan en bij aankomst bleek dit de weg naar het paradijs dat "Hopewell" heet.

Hopewell is het eigendom van Mike en Lynley en zij doen er alles aan om het hun gasten naar de zin te maken. De lodge die wij kregen (soort luxe cabin kamer) was gewoonweg perfect en we hebben lekker met de deur open geslapen. Het is namelijk geweldig om op het geluid van de golven in slaap te vallen. Qua eten hebben we het ook geweldig gehad: mosselen, BBQ, en versgebakken brood. En niet te vergeten de zelf meegebrachte wijn. De keus en mogelijkheden die Hopewell biedt zijn ontelbaar en John  kon niet kiezen tussen Kayakken en zwemmen dus heeft ze beiden gelijktijdig gedaan. Dit tot groot vermaak van de andere gasten. Lynn heeft het kayakken ook niet in rekening gebracht want voor zwemmen hoef je niet te betalen. De whirl pool (40 graden celsius) op een houten verandadek met uitzicht op de baai was om 6.30 uur een paradijselijk manier om wakker te worden. We hebben na een gezellige BBQ gezamenlijk met de andere gasten een korte avondwandeling gemaakt waar we Glow worms konden bekijken in de bos en bergwand. En ook hier hebben we met een spijtig gevoel afscheid genomen van deze bijzondere plek.

De weg terug uit de Keneperu Sounds waar Hopewell lodges ligt was net zo lang en bochtig als de heenweg en ik was maar al te blij toen we eindelijk weer verharde wegen en rechte weg onder de wielen kregen. Op weg naar onze nieuwe accommodatie hebben we een omweg gemaakt omdat we nog iets van het Marlborough Sound wijngebied wilden zien. We kwamen terecht op het Yealand Estate en hebben een wijnproeverij meegemaakt. John is zelfs in de wijnstokken geklommen om mooie foto’s te kunnen schieten. En of het voor de bezoekers bedoeld is die tussen de stokken mogen picknicken of voor de druiven, door luidsprekers hoor je klassiek muziek spelen.

Na de routebeschrijving voor richting SurfWatch te hebben bestudeerd zijn we na een korte lunchpauze verder gereden. Al bij Ohau zag ik de pinguïns en de zeehondjes en waren een kleine 10 minuten later op onze bestemming..

Ook hier in Kaikoura hebben we het gevoel gehad in een klein paradijsje te zijn. We kwamen aan en mochten meteen mee om de Alpaca’s te zien die net geschoren waren. En of we met ze wilden wandelen en na afloop voeren? Ja!!! David en Lynn Robinson hebben op hun 5 ha stuk land een hond, kat, twee geiten, twee alpaca’s, negen kippen, ontelbare fruitbomen, kruidentuin, een prachtig aangelegde tuin en huisjes met veel mooie details. Alleen al het houtsnijwerk is prachtig om te zien. De gastvrije details zoals verse bloemen op tafel, zelfgemaakte koekjes en bonbons bij aankomst en vooral ook het enthousiasme waarmee zij hun gasten omringen is geweldig.

Zo is Lynn met ons naar de naastgelegen Marae en historische kerkje geweest en heeft ons veel tips gegeven wat er te zien valt in Kaikoura. We hebben een kunstgalerie op een heuvel bezocht, de lavendeltuinen en vandaag zijn we zowel naar de zeehonden kolonie geweest als wezen Whale watching.

John heeft de zeehonden bijna kunnen aanraken toen hij foto’s van ze maakte maar toen we op zee de walvis zagen vonden we dat moment bijna magisch. Voor ons had de 2,5 uur durende vaart nog uren mogen duren zeker toen we een poosje een groep dolfijnen aantroffen maar aan alles komt een eind. Helaas ook aan ons verblijf in Kaikoura (betekent het eten van kreeft). Vanavond hebben we tijdens onze avondwandeling afscheid genomen van de Alpaca’s en geiten vergezelt door Kika de kat en Layla de hond.
Morgen gaan we weer verder naar Methven.

Groeten uit het paradijs John en Esther